Przed wyjazdem do Francji moja najlepsza przyjaciółka żartowała że wystawią mnie w muzeum jako rzadki okaz, ponieważ dziewic w moim wieku już nie ma a napewno nie w Paryżu.
Mimo ukończonych studiów (Uniwersytet Rzeszowski) moją karierę zaczęłam jako sprzataczka we Francji. W dniu kiedy moja siostra oznajmiła mi ze znalazła dla mnie pracę z mieszkaniem w Paryżu, myslałam ze los się do mnie usmiechnął. Miałam zajmowac się trzy, cztery godziny dziennie starszą panią (gotowanie, sprzątanie, spacery itp) wzamian za osobną kawalerkę i kilkaset euro.
Tydzień później mieszkałam przy Saint Germain w małym, przytulnym mieszkanku i choć starsza Pani okazała się wyjatkowo konfliktową osobą, w szybkim czasie znalazłysmy wspólny język.
Pewnego ranka postanowiłam pospacerowac po ulicy Saint Germain, pooglądać wystawy sklepowe....
Wracając jak zwykle wybrałam najkrótszą droge przez mały park.
Nagle poczulam silne uderzenie w głowę, upadłam ale nie straciłam przytomnosci, byłam w szoku...Meżczyzna, ktory mnie napadł trzymał w ręce narzędzie przypominające kij baseballowy, zakończone czyms ostrym. Był to silny Afrykańczyk, czarny jak węgiel, czułam nieprzyjemny zapach jego potu...Pomyslałam że to koniec. Widząc jego dziką agresję byłam pewna że ten człowiek pojawił się tam aby mnie zabić.
Nie wiem kiedy przeciął moje dzinsy, skupiając całą swoją uwage na rozsunięciu moich ud. Nie miałam wystarczająco siły aby z nim walczyć.
W pewnym momencie przypomniałam sobie o czułym punkcie mezczyzny, resztkami sił udało mi się dosiegnąć jego krocza, scisnać i pociągnać. Meżczyzna wijac sie z bólu osunął się na bok a mi udalo sie wstać, włozyć spodnie i podtrzymujac je z przodu reką pobiegłam do domu. Ogladając się ciągle za siebie weszłam do bloku, mijając sąsiada wstydzilam się swojego wygladu a on nawet nie zapytał czy wszystko w porządku.
Zrzuciłam z siebie ubranie, weszłam pod prysznic gdzie spędziłam chyba kilka godzin. Nie przestawałam płakać...
Po dwóch dniach usłyszalam pukanie do drzwi i głos mojej siostry, ktora zaniepokojona brakiem kontaktu twierdzila ze czuła ze wydarzyło sie cos strasznego.
Moja siostra zadzwoniła natychmiast na policje. Nie będę opowiadać o szczegółach przesluchania, powiem tylko ze było to okropne ponieważ musiałam udowadniać że zostałam zgwałcona. Nie byłam traktowana jak ofiara ponieważ było za pózno aby mnie zbadać, pobrać DNA gwałciciela a o przemocy swiadczyły jedynie ciągle widoczne siniaki na udach. Dopiero podczas przesłuchania dowiedzialam się ze każda zgwałcona kobieta powinna natychmiast zgłosić się na policje koniecznie bez mycia, tak aby można było pobrać ADN sprawcy przestępstwa.
Szczęscie w nieszczęsciu: przeszłam dwa testy (w odstepie kilkumiesiecznym) na choroby typu AIDS, zółtaczka, syfilis itp
Z bijacym sercem czekałam na ich wyniki jak na wyrok smierci. Na szczęscie wszystkie okazały się negatywne.
Wzywano mnie kilka razy na policje, zawsze kiedy zatrzymywano Afrykanczyka podejrzanego o gwałt, ktory odpowiadał moim opisom.
Z pewnoscią nie muszę wam mówić jak trudno jest ich rozpoznać. Jednak żyje z nadzieją że mi się uda.
Wyobrazałam sobie mój pierwszy raz z mężczyzną, delikatnym i czułym, teraz seks kojarzy mi sie z bólem, przemocą i nieprzyjemnym zapachem potu.
Mam nadzieję że spotkam kiedys kogos, kto sprawi że o tym zapomne. Podobno czas goi rany...
Dla kobiet mam tylko jedna uwagę: lepiej wygladać na idiotkę, oglądającą się czesto za siebie niż przeżyc podobny horror.
Francja to kraj gdzie mieszkają ludzie różnych kultur, w niektorych krajach afrykańskich gwałt jest zjawiskiem powszednim i nie jest nawet karany.
Małgorzata
Artykuł nadesłany do redakcji 12.09.2010
Więcej na temat życia we Francji (pełna lista artykułów)
