"Na ekspozycję trafiło głównie pieczołowicie wykonane naczynie ceramiczne terra sigillata. Oprócz tego wypożyczyliśmy gliniane i kamienne przęśliki, naczynie ceramiczne – dzban, szklane paciorki oraz złoty wisiorek” – wylicza Krzysztof Socha z Muzeum Twierdzy Kostrzyn.

Zabytki odkryto w 2008 roku w Górzycy podczas ratowniczych badań archeologicznych, prowadzonych w związku z inwestycją budowlaną. Pochodzą z bogato wyposażonego grobu młodej kobiety – przedstawicielki społeczności kultury wielbarskiej, łączonej z ludnością gocką. Odkrycie okrzyknięto mianem „księżniczki z Górzycy”. Badaniami kierował Krzysztof Socha przy współpracy z Julianną Sójkowską-Sochą.

„Spośród pozostałych elementów wyposażenia tego pochówku należy wyróżnić kolię z paciorków szklanych i kościanych, wisior opasany taśmą, dwa klucze, elementy szkatułki, szpile: kościaną i metalowe, ośródkę jurajskiego małża Pholadomya, stanowiącą element wisiora” – opowiada odkrywca.

Co ciekawe, przed złożeniem do grobu terra sigillata została celowo potłuczona. Następnie złożono ją na stosie pogrzebowym razem ze zmarłą. Część z jej fragmentów ma wyraźne ślady działania ognia - są odbarwione i zniekształcone.

Analizę naczynia - miski terra sigillata wykonała dr Lubomira Tyszler z Instytutu Archeologii Uniwersytetu Łódzkiego. To dzięki jej zaangażowaniu jest możliwa prezentacja części zabytków z grobu „księżniczki” we Francji. Naczynie ma formę półkulistą, zdobiona ornamentem reliefowym, w stylistyce metopowo-medalionowej. Na jego powierzchni widoczne jest wyobrażenie Herkulesa z maczugą oraz łuki i małe medaliony. Zdaniem dr Tyszler naczynie to wyprodukowano w Lezoux, w warsztacie Laxtucissy lub Laxtucissy-Paternusa II około roku 150/160-170/180 n.e.

„Można więc sądzić, że omawiana miska terra sigillata dotarła w rejon Górzycy najwcześniej około połowy II w. n.e. lub w ciągu trzeciej ćwierci II w. n.e.” – podsumowuje Socha.

naukawpolsce.pap.pl