Polonia francuska (licząca obecnie przeszło milion osób) pod względem liczebności zajmuje drugie miejsca w świecie po Polonii amerykańskiej. Warto przypomnieć, że Polacy od wieków przybywali do Francji, wybierając ten kraj jako miejsce emigracji politycznej, artystycznej i zarobkowej. Początki emigracji politycznej sięgają XVIII wieku, kiedy to za ekskrólem Stanisławem Leszczyńskim przybyli do Francji jego zwolennicy i dworzanie. Następne fale polskich uchodźców politycznych przybywały do Francji po klęsce konfederacji barskiej, po trzecim rozbiorze, po upadku powstania listopadowego (tzw. Wielka Emigracja), po upadku powstania styczniowego, wreszcie po klęsce wrześniowej, a także w 1968 r. (tzw. emigracja pomarcowa) i w latach 1981?82 (tzw. emigracja solidarnościowa). Pod koniec XIX wieku do Francji, głównie do Paryża, zaczęli przybywać polscy studenci, działacze socjalistyczni, a także literaci i artyści szukający tutaj artystycznych inspiracji. W tym też okresie pojawiły się we Francji pierwsze fale emigracji zarobkowej, która trwała w większym lub w mniejszym nasileniu przez cały XX wiek.

Najliczniejsze grupy Polaków zamieszkują obecnie w północnych departamentach Francji: Pas-de-Calais i Nord, drugim ich skupiskiem jest Alzacja i Lotaryngia, a trzecim okręg paryski. Polacy pracowali dawniej i pracują nadal we francuskim przemyśle (głównie w kopalnictwie i hutnictwie), w rolnictwie; działają także jako kupcy, sklepikarze, rzemieślnicy, często też ? w zawodach inteligenckich. Wielu rodaków zaistniało także we francuskiej nauce i kulturze.